Noworodek w domu, czyli... jak zmienia się świat starszego rodzeństwa?

Przychodzi wreszcie moment, na który wszyscy czekają - mama z nowonarodzonym dzieckiem wychodzi ze szpitala i wraca do domu, do rodziny. Czeka stęskniony tato, babcie, dziadkowie, czasem też znacznie więcej bliskich osób i czeka jeszcze - w dużej niepewności, pomieszaniu wielu uczuć jeszcze ktoś- ciut starszy brat lub siostra.

W tym oczekiwaniu jest ogromna tęsknota za mamą (zwykle dotąd aż tak długo się nie rozstawali, na całe dnie i co gorsza- całe noce). Jest też radość, że mama będzie, do wtulenia, do kochania całym sobą. Może być złość, że tak długo trzeba było bez niej wytrzymywać, sto lat czekania. A może też duma z tego, że się dało radę? I tą dumą z błyskawicznego dojrzewania trzeba się przecież z mamą podzielić. Czy będzie dumna z takiego dzielnego dziecka?

I nowe doświadczenia, nowe przeżycia, z tatą, babcią, dziadkiem, ciocią, wujkiem, w żłobku czy w przedszkolu z dziećmi i wychowawczyniami. I z kotem i psem. I tym co na spacerze się zdarzyło. Tyle się widziało, przeżyło, doświadczyło, a ponieważ bez mamy, to teraz trzeba mamie opowiedzieć, natychmiast !

Przecież jej w tym zupełnie nie było. Co za dziwne, nowe doświadczenie?

I jeszcze wiele chwil, kiedy bardzo było ciężko bez mamy. Też czekają na jej uważność, kojący dotyk, chwile, gdy będą już sami. Bo mogą popłynąć łzy. Dużo tych emocji, a przecież to dopiero początek- jest jeszcze nowa niewiadoma- dzidziuś- który będzie wzbudzać całą lawinę nowych emocji: ciekawość, niepokójój, ekscytację, radość, zazdrość, tkliwość....

Co Dzidziuś zmieni w naszej rodzinie? Jak zmieni się mama, tato? jak zmienią się nasze zwyczaje? Jak będziemy teraz jeść obiad? A jak zasypiać? Odpoczywać? Czy będziemy czytać moje książeczki na dobranoc? Chodzić na spacery tam gdzie do tej pory lubiliśmy? A gdzie wtedy będzie dzidziuś?
Co zmieni Dzidziuś w moim życiu? Jak zmieni moją mamę, tatę i dziadków, nasze zwyczaje, nasz codzienny dzień i nasze świętowania? To prawda, że z punktu widzenia rodziców- to pierwsze dziecko jest rewolucją w ich dotychczasowym związku- zmienia dosłownie wszystko, łącznie z ich poczuciem tożsamości. Zmiany, jakich wymaga wprowadzenie drugiego dziecka z punktu widzenia rodziców, którzy pamiętają, jak było w przypadku pierwszego dziecka, już są tym razem znacznie mniejsze- z punktu widzenia ich starszego dziecka- ogromne, fundamentalne. Cały jego świat staje na głowie.

Często ciut starszy brat/siostra ma około 2 lat- w sam raz, żeby już dość skutecznie komunikować się w sprawie tego co chce jeść i kiedy oraz gdzie chce iść, ale jeszcze bardzo bezradny wobec skomplikowanych emocji i niepotrafiący nie tylko o nich mówić, ale też w pełni ich sobie uświadamiać.
Dla nich dzieje się bardzo dużo, nie dość, że bardzo dużo- to jeszcze wszystko dzieje się naraz. Nawet jeśli komunikują radość, to "za dużo naraz" oznacza, że już za chwilę wyczerpią swoje baterie i nie będą potrafiły radzić sobie z emocjami, swoimi potrzebami. Potrzebują wolniej i mniej. Mniej zdarzeń, gości, problemów i atrakcji. Nie potrzebują zarzucania prezentami i wyjątkowymi wyjściami- zwłaszcza w ramach rekompensaty. Nie chcą odwracania uwagi i bycia gdzie indziej. Ich najważniejsza w tym czasie, życiowa kwestia dzieje się tu i teraz- w rodzinie, w domu, tam gdzie pojawiło się nowe dziecko.
Nie chcą być nieobecni, gdy to wszystko się dzieje. Nie chcą się zajmować czymś innym, gdzie indziej. To sprawa priorytetowa, najpierw trzeba ułożyć od nowa rodzinę i jej sprawy. Potrzebują odpoczynku, regeneracji, zanim jeszcze się zmęczą. I koniecznie bliskości- potrzebują być razem- w różnych konfiguracjach- z mamą, z tatą, z dziadkami, a zwłaszcza z mamą i tatą.